Όσο σημαντικό είναι να ξέρεις να συνεχίζεις κάτι, άλλο τόσο είναι να ξέρεις πότε να παραιτείσαι. Σε μια εποχή που γίνεται πολύς ντόρος για το παγκόσμιο φαινόμενο της «Μεγάλης Παραίτησης» (ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις δουλειές τους), επιχειρούμε μια ψύχραιμη προσέγγιση για το τι σημαίνει να παραιτείσαι, κι αν έχει αποκτήσει διαστάσεις «επιδημίας».

Πρώτα τα δεδομένα. Η «Μεγάλη Παραίτηση» είναι ένας όρος που πρωτοσυναντήσαμε τον Μάιο του 2021, με αφετηρία (όπως συνήθως γίνεται) την Αμερική. Ένα πρωτοφανές κύμα παραιτήσεων άρχισε να γίνεται αντιληπτό, σκεπάζοντας σιγά-σιγά και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, μέχρι που έφτασε και στις ελληνικές «ακτές». Τα ελληνικά δεδομένα λένε ότι από τον Ιανουάριο ως τον Οκτώβριο του 2021 περισσότεροι από 806.000 άνθρωποι στην Ελλάδα αποχώρησαν οικειοθελώς από τις θέσεις εργασίας τους, πράγμα που στατιστικά σημαίνει ότι από το σύνολο των εργασιών που τερματίστηκαν (λόγω λήξης σύμβασης, συνταξιοδότησης, απόλυσης, παραίτησης κλπ), το 45% αντιστοιχεί σε παραιτήσεις! 

“Από τον Ιανουάριο ως τον Οκτώβριο του 2021 περισσότεροι από 806.000 άνθρωποι στην Ελλάδα αποχώρησαν οικειοθελώς”.

Οι λόγοι ποιοι είναι; Είναι πολλοί. Είναι το «χαστούκι» της πανδημίας που μας έκανε να επαναπροσδιορίσουμε τι μας κάνει χαρούμενους και τι όχι, η υπενθύμιση ότι η υγεία και η ευεξία υπερτερούν έναντι οποιασδήποτε καριέρας… όπως επίσης το ότι οι ευκαιρίες για πραγματική Καριέρα (με το «Κ» κεφαλαίο), πραγματικά μειώθηκαν. Οι μισθοί παρά την πρόσφατη αύξηση του κατώτατου κατά 7,5%, παραμένουν χαμηλοί, οι ευκαιρίες εξέλιξης που δίνουν οι εταιρείες δεν αντιστοιχούν στις προσδοκίες των εργαζομένων, και πάει λέγοντας. Παράλληλα γίνεται ένα ατελείωτο «μπράντεφερ» ανάμεσα σε εταιρείες και υποψηφίους: οι εταιρείες ζητούν ανθρώπους με περισσότερα skills, οι εργαζόμενοι λένε «αναζητούμε εταιρείες που να προσφέρουν καλύτερες συνθήκες και μισθούς, και να δίνουν κίνητρα». Το αποτέλεσμα; Το κύμα παραιτήσεων συνεχίζεται, με το θέμα «Παραίτηση» να είναι πρώτο trend σε γκρουπ των social media όπως το «Τμήμα Προσωπικού Δράματος», ενώ σε άλλα, όπως το Reddit να υπάρχουν πια και «Αρνητές Εργασίας» (όπως είχαμε τους «αρνητές εμβολίου») οι οποίοι σε ωθούν να σκεφτείς σοβαρά να φύγεις από τη δουλειά σου. Μάλιστα υπάρχει και το subreddit "r/antiwork" με σχεδόν 2 εκατομμύρια μέλη. Χαρακτηριστικό είναι ότι το γκρουπ αυτό, το 2019, είχε μόλις 19.000 μέλη και ξαφνικά εκτινάχθηκαν μέσα σε δύο χρόνια.

“Πολλοί φοιτητές διακόπτουν τις σπουδές τους ή δεν τις ολοκληρώνουν ποτέ, με αποτέλεσμα να μιλάμε για εκατοντάδες ανενεργών φοιτητών”.

Αν δεν είσαι ακόμα στην αγορά εργασίας, αλλά μόνο σπουδάζεις, ίσως έχεις διαπιστώσει ότι μια αντίστοιχη «παραίτηση» βιώνουν και τα Πανεπιστήμια. Πολλοί φοιτητές διακόπτουν τις σπουδές τους ή δεν τις ολοκληρώνουν ποτέ, με αποτέλεσμα να μιλάμε για εκατοντάδες ανενεργών φοιτητών. Το ποσοστό δε, αποφοίτησης των εισακτέων ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία.

Οι πολύ επικριτικοί μιλάνε για «τεμπελιά» και για τις δύο περιπτώσεις, είτε μιλάμε για το πλαίσιο των σπουδών είτε μιλάμε για την εργασία. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Μάλλον όχι. Το πιθανότερο είναι ότι οι δικές μας γενιές (Γενιά Y και Γενιά Ζ), ήρθαν αντιμέτωπες με μια πρωτοφανή συνειδητοποίηση: ότι έχουμε την επιλογή της αλλαγής. Αν κάτι δεν μας καλύπτει, δεν μας πηγαίνει μπροστά, δεν μας γεμίζει, μπορούμε να το παρακάμψουμε και να διαλέξουμε κάτι άλλο. Η παραίτηση δεν σημαίνει πάντα ότι τα παρατάς. Άλλο παραιτούμαι και άλλο παρατάω. Κι ενώ η παραίτηση μπορεί να μοιάζει με αδράνεια, στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με δράση. Γιατί, για να παραιτηθείς, θέλει πολλές φορές δύναμη, κότσια, ρίσκο και πλάνο για την επόμενη μέρα. Οι σκληροπυρηνικοί της παραίτησης μπορεί να έχουν παραφράσει το Just Do It (το σλόγκαν της διάσημης εταιρείας αθλητικών), σε Just Do Quit, αλλά τελικά το πότε μένεις και πότε φεύγεις από μία κατάσταση, δεν μπορεί κανείς να το ανάγει σε trend. Μπορεί όμως να το ζυγίσει και να το αναλογιστεί.

Συντάκτης: Δημήτρης Φαλλιέρος

Εικόνες: Pixabay & Unsplash