Υπάρχει άραγε κάποιο «μικρόβιο που μας τρώει» και μας δημιουργεί την αίσθηση ότι θέλουμε να αλλάξουμε πανεπιστήμιο, αντικείμενο, δουλειά, κατεύθυνση; Θεραπεύεται; Από πού προκύπτει το αίσθημα αυτό;

Τώρα που βγάλαμε τα πόδια από το νερό και επιστρέψαμε στην πόλη, εμφανίστηκε όπως κάθε τέτοια εποχή, μια βαρυθυμία για την επιστροφή στις προ καλοκαιριού συνήθειές μας. Μιλώντας με φίλους και γνωστούς διαπίστωσα ότι πολλοί είναι αυτοί που δεν είναι ευχαριστημένοι με τις επιλογές τους και κοιτάζουν τις εναλλακτικές για να αλλάξουν πορεία και αντικείμενο. Άραγε μας «έτρωγε» πάντα το να ανατρέψουμε τη ζωή μας ή είναι κάτι που εντείνεται αυτή την εποχή; Ρωτήσαμε τον Ψυχοθεραπευτή και Διδάκτορα Μοντέρνας Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Yale, Νίκο Βόπη.

“Ως ψυχοθεραπευτής ένα από τα πιο συχνά ζητήματα που ακούω από τους ανθρώπους που με επισκέπτονται είναι τα αρνητικά συναισθήματα και πιο συγκεκριμένα η ανασφάλεια που νιώθουν από τις επιλογές τους, είτε αυτές είναι προσωπικές είτε επαγγελματικές. Είναι δεδομένο πως αυτή η ανασφάλεια του “εάν κάνω τη σωστή επιλογή” ή του “πόσο τελικά με γεμίζει και με εκφράζει αυτή η επιλογή μου” έχει διττή ρίζα. Το ένα της κομμάτι πατάει στην πληθώρα επιλογών που έχουμε στην καθημερινότητά μας. Αυτή η πληθώρα μάς δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, ότι περίπτωση που δεν κάναμε τη σωστή επιλογή μπορούμε να πάμε σε μία άλλη γρήγορα, αλλά εν τέλει μας βασανίζει περισσότερο και μας δημιουργεί αυτό το ρητορικό ερώτημα “κι αν τελικά δεν έκανα τη σωστή επιλογή;”. Αφετέρου, πολλές από τις αποφάσεις που παίρνουμε, είναι βασισμένες σε επιθυμίες άλλων, τρίτων ανθρώπων, που από πολύ μικρή ηλικία μας κατεύθυναν ηθελημένα ή άθελά τους σε επιλογές που δεν έκαναν οι ίδιοι ή που πίστευαν πως είναι καλύτερες για εμάς. Οπότε αυτό που θα πω εγώ είναι το εξής: Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τα σποράκια που μας έχουν φυτέψει άλλοι σε μικρότερη ηλικία, είμαστε όμως υπεύθυνοι ποια από αυτά συνεχίζουμε να κουβαλάμε στην ενήλικη ζωή μας!».

Ρωτώντας και ανθρώπους που νιώθουν ότι ταλαιπωρούνται από την ανασφάλεια και το ανικανοποίητο, μας είπαν:

«Ο βασικός λόγος που δεν ικανοποιούμαι είναι γιατί συγκρίνω συνέχεια τον εαυτό μου με τους άλλους. Βλέπω για παράδειγμα ένα status update από έναν φίλο ότι πήρε πτυχίο στο τάδε αντικείμενο και αρχίζω να θεωρώ ότι αυτό θα ήταν καλύτερη επιλογή και για μένα». Δ.Κ.

«Η δική μου πηγή δυσφορίας είναι ότι δεν νιώθω ότι κάνω κάτι δημιουργικό. Νιώθω ότι κάθε μέρα είναι ίδια με την άλλη και δεν θέλω να περάσω τα πιο γόνιμα χρόνια μου κάνοντας κάτι διεκπεραιωτικό». Γ.Γ.

«Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν απλώς αναζητώ το καλύτερο δυνατό για μένα ή αν μου αρέσει η ίδια η διαδικασία της αναζήτησης. Απλώς παρατηρώ ότι όσο περισσότερο αναζητώ, τόσο πιο σπάνια καταλήγω σε κάτι». Α.Μ.

Είναι τελικά η ικανοποίηση φευγαλέα σαν άμμος που ξεκολλάει από τα καλοκαιρινά μας παπούτσια; Είναι στην ανθρώπινη φύση να μπερδεύουμε την ικανοποίηση με την έννοια του συμβιβασμού; Η απάντηση είναι μέσα στον καθένα μας. Αν τίποτα δεν μας ευχαριστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα ή συνεχώς εστιάζουμε σε κάτι καινούργιο, είναι πιθανό να έχουν στερέψει τα εσωτερικά μας αποθέματα ευγνωμοσύνης, να έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας, ή απλώς η διάσπαση της προσοχής μας να είναι μεγαλύτερη από τη διάσταση της κατάκτησής μας. Κανείς δεν θα σου πει να μην εξετάζεις όλες τις εναλλακτικές σου, είναι εδώ, είναι δίπλα σου, και είναι πολλές. Είναι περισσότερες από ποτέ. Απλώς για τη δική σου ηρεμία και την ουσιαστική απόκτηση εμπειριών, φρόντισε να πατήσεις γερά στον βράχο που είσαι τώρα (και να το ευχαριστηθείς) πριν μεταπηδήσεις στον επόμενο.

Συντάκτης: Δημήτρης Φαλλιέρος

Εικόνες: Pexels